Pamiętnik narkomanki.

Hejka kochani :*

W dzisiejszej notce troszkę na temat ostatnio przeczytanej książki. Tą książką jest "Pamiętnik narkomanki", autorstwa Barbary Rosiek. Jest bardzo zajmująca i prawdziwa do bólu. Opowiada historię niesamowicie zdolnej osoby, która jako niespełna 14-letnia dziewczyna zaczyna staczać się w dół, jak po równi pochyłej, ponieważ ktoś, pewnego wiosennego dnia, poczęstował ją narkotykiem i wprowadził w świat nieznanych doznań emocjonalnych i cielesnych. 

Główna bohaterka - mądra, dowcipna i trafnie opisująca rzeczywistość, która ją otacza, jest momentami "diablo irytująca", ponieważ w tak głupi, wręcz kuriozalny sposób rujnuje swoją przyszłość. 

Lektura wciąga, ale i wysysa wiele emocji. Skłania do refleksji, odsłania nagą prawdę świata "na haju" i żałosną historię pewnej kobiety, której inteligencja przegrała z nałogiem.

Najlepsze według mnie cytaty z książki:

♥ Życie jest nam dane. Mamy żyć dla samego życia. Dla cierpienia. śmierć ma zakończyć nasze cierpienie, więc dlaczego tak się jej boimy? Jesteśmy niczym, a ciągle wmawiamy sobie, że jesteśmy kimś.

♥ Ból istnienia jest do wytrzymania. Nie do wytrzymania jest ból nieistnienia.

♥Na ile można poznać drugiego człowieka? Na tyle, ile on sam pozwala.

♥Być spadającą gwiazdą w czyichś marzeniach i spełniać każde życzenie.

♥Dlaczego trzeba kłamać? By robić to, na co ma się ochotę, a dorośli nie pozwalają, oni w ogóle nie orientują się, co się z nami dzieje.

♥Ma wspaniałe oczy, bez źrenic. Szklana tafle, w której odbija się cała nędza ćpuna.

♥Świata nie da się zmienić, ale zawsze można zmienić siebie.

♥Dziwne to wszystko. A może to ja się zmieniłam.

♥Gdy robiłeś mi pierwszy zastrzyk wierzyłam, że dajesz mi szczęście. Ale ty już wiedziałeś, że mnie zabijasz. I cieszyłeś się, że kiedyś nie będziesz umierał sam.

♥Trzeba tylko pokochać siebie, wyzbyć się nienawiści do świata.

♥Gubię się w moim lęku.

♥Jestem takim malutkim kwiatkiem, wyrwanym z obojętności i wsadzonym w skałę. Nie przyjmę się tutaj. Ale czeka mnie jeszcze słońce, deszcz i gradobicie. A może jakiś wspaniały ptak słoni mnie swoim skrzydłem.

♥Każde wspomnienie niesie ze sobą ukłucie śmierci.

♥Lubię samotność, ale niekiedy mam jej już dosyć. Wtedy szukam ludzi, by ponownie się zniechęcić.

♥Milczenie jest najcięższą bronią.

♥Nie ma ludzi niebezpiecznych dla otoczenia. To otoczenie jest dla nich niebezpieczne. Oni tylko się bronią.

♥Są podobno granice, których nie wolno przekraczać. Ja mam wrażenie, że przekroczyłam je wszystkie.

♥Wybrałam życie więc trzeba być konsekwentnym.

A więc podsumowując. Tę książkę czytałam dwa razy, to znaczy raz ją zaczęłam i doszłam może tak do połowy, jakoś nie wczułam się w nią. Teraz, za drugim razem wciągnęła mnie ona do końca. Co było widać nawet w szkole, bo siedziałam na lekcjach i zamiast pisać to co każą, wolałam czytać. Przeżywałam takie samo przygnębienie czytając to jak bohaterka przechodząca przez to każdego dnia. Jednak dzięki niej nigdy nie sięgnę po narkotyki i będę inaczej patrzyła na świat. Uświadomiła mi, że trzeba walczyć do końca i nie poddawać się. Czytałam ją trochę na siłę ale powiedziałam sobie, że ją dokończę i tak się stało. Czy ja wiem czy mogę ją polecić? Sama nie wiem. Jednak mogę swobodnie powiedzieć, że można się z niej wiele nauczyć i uświadomić kilka spraw. 

No i to byłoby tyle, co chciałam Wam o tej "Pamiętniku narkomanki" opowiedzieć. Sami musicie przeczytać i stwierdzić, jaka ona jest. Może są osoby, które przeczytały tę książkę, jeśli tak, to z chęcią przeczytam co o niej sądzicie. Do następnego! :*