Jesteśmy gotowi na dorosłość?

Cześć kochani!

Tak pomyślałam, że fajnie napisać o tym, co leży mi na sercu już przez dłuższy czas. W sumie to jakoś od początku tego roku, gdy uświadomiłam sobie, że to nasz rok. Mówiąc 'nasz rok' mam na myśli właśnie ten rok, 2017, a nas, czyli rocznik '99, który właśnie teraz wkracza w dorosłość. Zaliczam się do tej grupy i właśnie z tego powodu naszły mnie pewne refleksje, które będę się starała jak najlepiej Wam przekazać w tym poście.

Pewnie każdemu z Was dorosłość kojarzy się z rozpoczęciem prawdziwego, poważnego życia, poniekąd niezależność i wolność od wszelkich zakazów. Ja jestem zdania, że to nie wiek mówi o czyjejś dorosłości, tylko podejście do życia i dojrzałość. Bo przecież dojrzałym emocjonalnie, można być już w wieku 15 lat, jednak wiele z nas, mając te 18 lat, nie dojrzała do tej dorosłości. Wiem, że po 18-nastych urodzinach, które ja obchodzić będę za niecały miesiąc nie wiele się zmieni. Owszem, będę miała  dowód, w większości sprawach będę musiała odpowiadać sama za siebie, ale to i tak nie zmienia wszystkiego. Będę żyła tak, jak i żyję teraz. Jednak z roku na rok co raz bardziej przybliżamy się do tego naprawdę dorosłego życia. Bo teraz nie można go jeszcze tak nazwać, mieszkając z rodzicami i będąc na ich utrzymaniu. Ja obawiam się tego, jak te osiemnaste urodziny przybliżają mnie do wzięcia życia w własne ręce. Bo przecież za niedługo trzeba będzie skończyć szkołę i zacząć radzić sobie samemu. I teraz nasuwa się pytanie, czy jesteśmy gotowi na dorosłość? Czy tak, jak w moim przypadku, gdy za 2 lata skończę szkołę, będę umiała sobie sama poradzić? Odciąć się od pomocy rodziców? Dla niektórych dorosłość wcale nie oznacza uniezależnienie się od swoich opiekunów. Ale ja już dobre kilka lat, jestem rozumowania, że kończę szkołę i zaczynam żyć własnym, dorosłym życiem, które będzie tylko zależało ode mnie, od nikogo innego.

Jakie macie zdanie na ten temat? Myślicie podobnie, jak ja czy macie zupełnie inne poglądy?

Buziaki, do następnego!