Dusiiiak: Nicola Yoon- "Ponad wszystko"

Cześć kochani!

W końcu się pozbierałam, aby napisać dla Was tę notkę. Znowu kolejny dzień, przeleciał jak przez palce, ale jutro już na szczęście piątek. Ktoś, kto powiedział, że czas po osiemnastych urodzinach będzie tak uciekał, miał w 100% racje. Już prawie miesiąc od moich urodzin, a ja to odczułam jakby minął tylko tydzień. Myślę, że nie tylko mi tak uciekają dni.

Dzisiaj mam dla Was na początek nowego miesiąca recenzję książkową. Jestem trochę na siebie zła, że ten rok jeśli chodzi o książki, tak super zaczęłam. Pochłaniałam książki jedna, za drugą. A teraz nie wiem czemu, ale z nimi przystopowałam, bo jakoś nie mam ochoty na czytanie, co zbiorę się do tego, że będę czytać, to zasypiam i tak w kółko. Ale myślę, że nie warto robić nic na siłę, bo książki to przyjemność, a nie obowiązek, więc myślę, że przez weekend wrócą mi chęci.

Ostatnim czasem przeczytałam książkę "Ponad wszystko" autorstwa Nicoli Yoon. Nie zabierałam się do niej jakoś długo, tylko po prostu wzięłam, przeczytałam i jestem zachwycona. Jest to moja pierwsza styczność z twórczością tej autorki, ale na pewno nie ostatnia. Jak na razie powoli zbieram swoich ulubionych twórców, aby niedalekiej przyszłości zapoznać się z innymi ich książkami.

Co do "Ponad wszystko" jednym słowem to PRZEPIĘKNA opowieść o Maddy, która ma alergię dosłownie na cały świat. Przez całe swoje życie jest zamknięta w sterylnej bańce, która stworzona jest w jej własnym domu. Maddy choruje na zespół SCID. Oznacza to, że jej układ odpornościowy praktycznie nie istnieje, a wszystko jest dla niej potencjalnie śmiertelnym zagrożeniem. Z tego powodu nie wychodzi z domu od ponad siedemnastu lat, a jedyne osoby, z którymi ma kontakt, to jej mama, która sama jest lekarką i pielęgniarka Carla. Uczy się przez internet, a ja jej najlepszymi przyjaciółmi są książki. Ma stałą rutynę w swoim życiu, którą całkowicie zna, ale to ulega zmianie, gdy do domu naprzeciwko wprowadza się nowa rodzina.

Maddy, mimo tego że była uwięziona w domu, nie była pesymistyczną i nudną postacią. Miała swoje sposoby na spędzanie czasu - gra w kalambury z mamą, pochłanianie książek, lub też czatowanie pod oknem i śledzenie nowych sąsiadów. Ten sam początek ich znajomości był uroczy - komunikowanie się przez okno, albo próby samobójcze ciasta. Ale później też było uroczo, to, jak się bliżej poznawali, spotykali, mimo że było to dla niej ryzykiem.

W tej historii można dostrzec drugą stronę miłości - tą ciemniejszą, mroczną; że miłość staje się sensem życia, a kiedy się ją utraci, wszystko się wali i czasem nie można sobie z tym poradzić. I chwyta się sposobów, które wtedy wydają się być racjonalne, ale tak naprawdę wyrządzamy tylko krzywdę sobie i innym. Zbliżając się do końca, ta część jest chyba najmniej spodziewaną w całej książce. Oczywiście bez spoilerów, bo sami musicie tam dotrzeć, ale naprawdę warto.

Z całego serca mogę polecić Wam tę lekturę, bo naprawdę przyjemnie się ją czyta. W środku wypełniona jest rysunkami, planami i zapiskami, jakbyśmy czytali czyjś pamiętnik. Na pewno wiele uczy i zawiera wiele pouczających cytatów. Będę czekać na ekranizację tej książki, bo wierzę, że byłoby to coś ciekawego!